.

.

-

-
-

-

-
-

-

-
-

Ovacik

Ovacik

25 Haziran 2010 Cuma

Dismiss the case against Ferhat Tunç


NEWS
24 June 2010

Press Release:
Freemuse appeals to Turkish Prime Minister:
Dismiss the case against Ferhat Tunç


Artists, human rights activists and scholars join Freemuse in an appeal to the Turkish government for the dismissal of the latest court case against Freemuse Award winner, Ferhat Tunç.

Jens Peter Bonde, a former senior member of the European Parliament, Lebanon’s oud maestro, Marcel Khalife and Pakistan’s world renowned rock musician Salman Ahmad are amongst a group of concerned artists, scholars and human rights activists joining Freemuse in an appeal to the Turkish government for the dismissal of the latest court case against Freemuse Award winner, Ferhat Tunç.

He will be tried July 28 2010 in Diyarbakır, under article 7/2 of the Anti-Terrorism Law (TMY).

In a letter to the Turkish Prime Minister it says:

”We are deeply worried about the continuous harassment of our colleague by Turkish Authorities. We regret that criminalization of opinion remains a key obstacle to the protection of human rights and Turkey continues censoring and prosecuting its artists during a time when Turkey’s Human Rights and Free Expression records are under international scrutiny.Ferhat Tunç has at numerous events expressed his belief in a peaceful solution. He has always defended freedom of expression in accordance to the international conventions on human rights. We respectfully request immediate dismissal of the case against Mr. Ferhat Tunç.”

Freemuse in collaboration with Mr. Bonde and an advisor from the EU commission office in Ankara attended a court case against Ferhat Tunç in Izmir in 2007.Although he was rightly acquitted Turkish authorities continue persecute Ferhat Tunç.

The letter signed by Freemuse Executive Director Marie Korpe and Programme Manager Ole Reitov has been approved and supported by:

Mr. Jens Peter Bonde, Denmark, Former member of the European Parliament, Co-founder of EUDemocrats and Foundation for EU Democracy.

Mr. Marcel Khalife,
Lebanon, UNESCO Artist For Peace, recipient of The Intellectual Merit and Achievement Medal – Fez, Morocco.

Mr. Salman Ahmad,
USA/Pakistan, Musician, UN Goodwill Ambassador, Lecturer, City Univ. of New York.

Mr. Mark LeVine, USA, Professor of Modern Middle Eastern History, Culture and Islamic Studies, Dept. of History, University of California, Irvine. Artist, contributor to international media.

Ms. Deepika Thathaal,
Norway/USA, Artist, Human Rights Activist.

Mr. Klaus Slavensky, Denmark, Board member, Danish Pen.

22 Nisan 2010 Perşembe

While They Get The Feast We Are Left With Bans


While They Get The Feast We Are Left With Bans

Ferhat TUNC

In many countries – worldwide - March 3rd “Music Freedom Day” is celebrated with several concerts and events. With their oppositional identity towards suppression and censorship, artists of the worldwide autocratic regime are invited to draw attention to these circumstances as a global issue. This year as well, activities to these events are similar to the years before. On March 3rd several “Music Freedom Day” events took place in Mombai, Cairo, Kabul, Amman, The Hague, Paris and New York.

I would like to mention, that this year an album called “World´s Forbidden Songs” will be released and placed on the market. Mahza Verdat from Iran, Aziza Brahim, Marcel Khalife, Amal Murkus, Jay Fakoly from the West Sahara and myself, Ferhat Tunc from Turkey, we all have worked on this album which is available since on March 3rd. Performing in the respective mother tongues is an important plus innovative factor for artists, who have not had the chance to express theire opinions freely.


Every year - on “Music Freedom Day” - Freemuse (World Free Music Forum) awards one or two artists who are activists against censorship and suppression. Ole Raitov, President of Freemuse called me to inform me that one of the 2010 awards goes to Mr. Marcel Khalife. His music drew attention to the pursuit of freedom and resistance of the Arabic people of his country.

My works are also being rewarded.

On Thursday, March 25th the ceremony will take place in London. Marcel Khalife and I will be honoured to accept the awards on behalf of all artists worldwide who are being persecuted, suppressed, censored, incriminated even arrested due to ethnic, political or cultural reasons.

I must emphasise, that in my own country I am frequently being confronted with exclusion and fascist reactions, while internationaly my works are beeing awarded. In my country throughout my 30 years of being an artist I see a constant struggle against oppression and interdiction. Especially within the last 7 years – the time of AKP government - interdictions have multiplied to a great extent. We, as a minority are being put off with a so called “Democratic opening” for about a year now. Being an artist pleading for democracy, freedom and peace I am more a proponent and advocate to democratic expansion in this country and I will continue being so. I find the approach of our present government excluding and dangerous.

In geographically Kurdish areas suppression and a terror regime are reviving. Many political representatives and mayors who have been voted by the Kurdish people have now been arrested and imprisoned. Kurdish children have been accused to have supposedly thrown stones at tanks. They have been arrested, imprisoned and convicted to decades of imprisonment. Artists singing in Kurdish have to face similar punishment.

During an operation called KCK Seyda Perincek – a Kurdish singer from Diyarbakir – has been arrasted and is still imprisoned just for having sung in Kurdish. Likewise, last month Abraham Rojhilat and later Rojda – both as well Kurdish singers – have been arrested for their Kurdish songs.
To the lawsuits I am currently involved with, a new one will be added. During the Culture and Nature Munzur Festival in 2009 I was taking a speech with the lines “..We do not want to live in a geographical area which is being changed into hell by murderers using their ranks…”

To us, having to face this reality and having to live in this society means being in a constant political struggle. This strengthens us in our pursuit of peace and a life in dignity. On the other hand there has been a “cooperative” approach by the government which has an effect on the entire artists´ community. On February 20th our Prime Minister met artists of the community at Dolmabahce Palace at a breakfast get-together to discuss the acceptance of an issue to the agenda of the “Democratic opening”. Artists he feels connected to i.e. people he believes to be close to his party. I would like to mention that I was not invited. Even if I had been, I would not have participated. Of course, as in the so called “Alevi opening” I would have expressed my opinions and backed my attitude. Many of those who participated in the encounter I know for many years. I have no doubt that exactly these people know, that the credibility of the government concerning the “Democratic opening” or the “Kurdish opening” has faded or even got lost.

Participating in such an encounter which lacks credibility already shows how participants are being exploited.

In Turkey it is obvious to see – and impossible to ignore – how we are constantly confronted with fascism and being constantly put down, under the name of “Kurdish Expansion”. It was the singer Hakan Peker who was describing this oppression at the breakfast get-together. I found his speech extremely interesting and would like to congratulate. Hakan Peker´s attitude and statements towards oppression must have caused embarrassment among the other Kurdish and Alevi artists. These empathetic colleagues know better than anybody else about the facts. Them - showing no reaction - made them an indifferent audience. This does not surprise me any more. Plus, Arif Sag who became a protagonist concerning the “Alevi opening” is advising the wrong policy and encouraged to become more and more pro-government. I find that this should encourage us to think about it.

Being an artist of such a repressive regime requires an unwillingness to compromise. History has taught us that those who have always been egotistic, who have based relations on exploitation, who have adapted to a regime cannot have a lasting effect or value as artists.

The history of our country has indeed sustaining values. Pir Sultan, Nazim Hikmet, Yilmaz Güney and last but not least the beloved Ahmet Kaya, they all are examples with their unwillingness to compromise and their revolutionary attitude. What can we expect from artists who adapt to a nightmarish corrupt system? I suppose we cannot even expect them to perceive these values.

It is obvious that for those artists who are not willing to compromise concerning their identity and political attitude there will not be any changes in this country. As long as they are not being invited to these so called “breakfast get-togethers” they will continue fighting recriminations and bans in the name of justice. This is what history as well as society expects from a true artist.

21 Nisan 2010 Çarşamba

A NEW INVESTIGATION AGAINST FERHAT TUNÇ


A NEW INVESTIGATION AGAINST FERHAT TUNÇ

ISTANBUL – Musician Ferhat Tunç made a formal deposition at the Office of Büyükçekmece Public Prosecution Office due to an investigation filed by Eruh Public Prosecution Office against him about a speech he made at Eruh (Ciraf) 1st. Cultural Festival on the skirts of Eruh (Ciraf) Mountain on 15 August 2009.

Prosecutor claimed that Ferhat Tunç “made propaganda for PKK/KONGRA-GEL” in his public address and wanted him to be tried under the Law No.3713 article 7/2, carrying a prison term of 3 years.

Ferhat Tunç was summoned to Istanbul Büyükçekmece Prosecution Office on the demand of Eruh Prosecution Office. Tunç was made to watch the video shootings of his concert and his speech and a statement was taken from him.

Ferhat Tunç said that he was behind his words and noted that the associating his comments with an organisation and the accusations against him was unfortunate.

Tunç had said at Eruh festival: “I have been a musician of you for 25 years and I have witnessed the developments in this region. I have witnessed murders, massacres and killings by unknown perpetrators in this region caused by murderers in uniform who are on trial today in connection with Ergenekon organisation. I have witnessed how those murderers in uniform turned this heavenly geography into a hell. Yes, I have been a witness as well as an artist. You are opening a new window to peace and fraternity in Eruh after 25 years. The march for freedom you initiated has evolved to peace and I welcome this by heart as much as you do. …A kind of Turkey where our people can live on equal terms and with their language, culture and beliefs is a common longing for us all. I hope that the call for peace and fraternity made here in Eruh where the first bullet had been fired, reaches to the whole of Turkey, I hope this peace cry reaches to Turks, Arabs, Armenians and other peoples who live in other parts of Turkey. For there is no way forward except peace, I greet you all with these feelings.”

Ferhat Tunç has been awarded with “World Free Music Award” by Freemuse this year. Musician Pete Seeger who was a leading figure in civil rights movement in US in 1960s received the award last year. Ferhat Tunç and Iranian musician Mahsa Vahdat shared this year’s award. Tunç and Vahdat received their award at a ceremony in London’s British Royal Architecture Institute on March the 25th.

ANF NEWS AGENCY

http://www.firatnews.org/index.php?rupel=nuce&nuceID=24479

7 Mart 2010 Pazar

YURUDUNDA YASAKLI DÜNYADA ÖZGÜR BİR OZAN


ROPORTAJ: Nesrin Aksu (GÜNLÜK Gazetesi)

YURUDUNDA YASAKLI DÜNYADA ÖZGÜR BİR OZAN

Freemuse (Dünya Özgür Müzik Formu) nedir ve Freemuse'un faaliyetleri arasında neler var?

Fremuse “Dünya özgür Müzik Formu”, şimdi başkanı olan Ole Raitov’un girişimi sonucunda 1998 yılında Danimarka'nın başkenti Kopenhag’da toplanan “I. Dünya Müzik ve Sansür Konferansı’nda” alınan kararlar doğrultusunda kuruldu. Bu Konferansa, dünyanın farklı bölge ve ülkelerinden gelen araştırmacılar, müzik kayıt sektöründe çalışan uzmanlar ve insan hakları savunucuları müzik üzerindeki ihlalleri sorgulayarak, müzik alanında giderek yaygınlaşan sansür ve yasaklara karşı, yeni bir örgütlenmenin yaratılmasına dikkat çektiler. BM İnsan Hakları Belgesi'nde tanımlanan ilkeler, müzisyenler ve besteciler için kurulan bu örgütlenmede de yol gösterici olarak kabul edildi. Freemuse, edebiyat alanında PEN’nin gördüğü işlevi müzik alanına taşıyan bir örgütsel yapıdır. Yani Müziğin PEN’i olarak değerlendirirsek yanılmamış oluruz.

Kısaca faaliyetlerini ana başlıklar halinde şöyle sıralayabiliriz.

Müzikte yaşanan İhlalleri belgelemek, bu ihlallerin müzik hayatı üzerindeki etkilerini tartışmak ve oradan çözümlere ulaşmak. Yapılan bu çalışmaların sonucunda ortaya çıkan bilgi ve belgeleri uluslararası medyaya taşımak ve hem medyayı, hem de medya üzerinde insan hakları örgütlerini, Hükümetleri ve kamuoyunu bilgilendirmek. Dünyanın neresinde olursa olsun baskı ve tehditlerin hedefi haline gelmiş sanatçılara duydukları desteği sunmak ve bu sanatçıların mahkemelerini izlemek. Sanatçıların tehdit ediliyor olmalarına karşı uluslararası destek ve izleme ağı oluşturmak. Kısaca bunlar Freemuse’nin faaliyetlerinin ana başlıklarıdır. Ancak Freemuse, bütün bu çalışmaların yanı sıra önemli birlikteliklerin ve dayanışmanın da köprüsü haline geldi. Her yıl dünyanın farklı ülkelerinde yaptığı konferans ve konserlerle tehdit, sansür ve yasakların mağduru olan sanatçıları bir araya getiriyor ve bu birliktelik ortaya farklı bir dayanışma ve birlikte mücadelenin de yolunu açıyor.

Freemuse (Dünya Özgür Müzik Formu) ile ilişkiniz nasıl başladı bize anlatabilirimsiniz?

Freemuse ile benim ilişkim 2003 yılında başladı. 2003 yılında Doğubayazıt festivali kapsamında verdiğim konserde yaptığım bir konuşma gerekçe gösterilerek Bodrum Milas ilçesinde gözaltına alınmıştım ve bir gün sonra da kendimi Muğla cezaevinde bulmuştum. Bu keyfi uygulamanın ortadan kaldırılmasına yönelik öncelikle Türkiye’de avukatlarım ve giderek insan hakları derneği öncülüğünde duyarlı kurum ve kişiler önemli çalışmalar yürüttüler. Bu çalışmaların diğer bir ayağı da Avrupa basını ve kamuoyuydu. Bazı Avrupa gazetelerinde bu sorunun gündeme gelmesi Freemuse’nin de dikkatini çekmiş ve cezaevinden çıktıktan sonra karşılıklı yazışmalarımız oldu. Türkiye’de hem kendimle hem de diğer alanlarda yaşanan gelişmelere ilişkin sürekli olarak Freemuse’yi bilgilendiriyordum. Bu konuda hiç şüphesiz sevgili Senar Yurdatapan’ın da büyük katkıları oldu. Hatta bir dönem birlikte bu doğrultuda önemli çalışmalar yaptık. Daha sonra Freemuse başkanı Ole Raitov ve beraberinde bir heyetle Türkiye’ye geldiler ve beni bir haftalık bir program için Danimarka’ya davet ettiler. Bir yıl sonra Danimarka’da gittiğimde çok iyi karşılandım ve Parlamentoda düzenlenen bir konferansta Danimarka parlamento tarihinde ilki sayılabilecek bir gelişme oldu. Parlamento da biri Kürtçe olmak üzere iki şarkı söylemiştim ve bu olay ilgiyle karşılanmıştı.

Freemuse ile sonrasında çalışmalarımız devam etti ve 2008 ile 2009 yıllarında ilkin Norveç ve sonrasında İsveç’te gerçekleşen 3 Mart dünya özgür Müzik günü etkinliklerine çağrıldım ve bu konserler Avrupa medyasında çok geniş yer buldu. 2008 yılından beri aynı zamanda Freemuse’nin Türkiye elçisi olarak tayin edildim ve bu onurlu görev ve sorumluluğun gereğini yapmaya çalışıyorum.

3 Mart dünya özgür şarkılar günü dünyada çeşitli etkinlikle kutlanırken, burada ilginçtir pek çok sanatçı böyle bir günden ve etkinliklerden haberdar değiller, siz bunu nasıl değerlendiriyorsunuz?


Bu son derece önemli bir konudur. Türkiye’de yaşayan muhalif sanatçılar ne yazık ki bu günün önemini yeteri kadar kavramış değiller ve “Freemuse” gibi bir yapının varlığından da bihaberler. Bu durumun önümüzdeki yıllarda değişeceğini umuyorum. Şahsen Freemuse ile ilgili çeşitli bilgilendirici yazılar yazdım ve özellikle de 3 Mart’ın önemine ilişkin çeşitli radyo ve televizyonların programlarına katıldım. Geçen yıllara oranla bu yıl bu konularda çok daha fazla insan bilgi sahibidir artık. Ancak ortak bir çalışmayla bu alanda çok daha önemli adımlar atılabilir. Dahası bir araya gelmek ve birlikte ortak bir mücadeleyi örgütlemek konusunda çok daha samimi ve özverili çalışmalar yapmak lazım.

Türkiye, Freemuse’nin raporlarında hak ihlalleri konusunda önemli bir yer tutuyor. Yani sansür ve yasaklar cenneti haline gelmiş ülkeler sıralamasında başı çekenlerden. Bunun gerçek olmasının sanırım yeteri kadar nedeni var. Bundan iki yıl önce Bilgi Üniversitesinde Fremuse tarafında gerçekleştirilen ve 3 gün süren konferansta bu ihlallerin hangi alanda yoğunlaştığına dair önemli bilgilere elde edildi. Kürt ve Türk sanatçılar yasaklar konusunda ki deneyimlerini en geniş anlamda dile getirdiler. Birçok sanatçının yasaklara ilişkin deneyimleri daha çok yıllar öncesinde yaşanmışlığa dairdi. Ancak özellikle Kürt sorunu ekseninde ortaya çıkan ve Kürt sanatçılarının yaşadıkları yasak ve ihlaller geçmişte olduğu gibi bu günde çok yoğun bir şekilde devam ediyor.

3 Mart “Dünya müzik özgürlüğü günü” bundan ötürü önemli ve Dünyanın birçok ülkesinin yanı sıra yasak ve sansürün odağı haline gelmiş bir ülkede olan Türkiye’de de kutlanabilmelidir. Bunun gerçekleşemiyor olmasının önemli bir eksiklik olduğunu kabul etmek lazım.

Bu eksende Türkiyeli sanatçıların bir araya gelerek ortak bir zeminde çalışmalar yapması mümkün değil mi?

Türkiye’de bu alanlarda oluşan birliktelikler daha çok gurupsal ve ideolojik bir anlam taşıyor. Benzer örgütsel ilişkiler içinde bulunanlar kendilerini ilgilendiren yasak ve ihlaller söz konusuysa bir araya geliyor ve çeşitli kampanyalar yürütmeye başlıyorlar. Benzer sorunlarla yaşayan bir sanatçı olarak bu tür kampanyalarda yer almış ve her zaman destek olmaya çalışmışımdır. Ancak bugüne değin kendimle ilgili yaşadığım sıkıntılarda bu çevre ve kişilerin en küçük bir dayanışmasını görmüş değilim. Bana yönelik destek ve dayanışma, daha çok demokratik kitle örgütleri, insan hakları örgütleri ve çeşitli siyasi partiler düzeyinde olmuştur. Bu durumun son derece düşündürücü ve bir o kadarda değerlendirilmeye muhtaç olduğunu düşünüyorum.

Bu alanda son olarak oluşturulan birlikteliklerden biri “Barış için sanat gurubu” dur. Sanatçıların Türkiye’nin toplumsal barış ve özgürlükler mücadelesinde etkin bir rol üstlenmeleri mutlaka çok önemlidir.”Demokratik açılım” sürecinde böyle bir oluşumun ortaya çıkmasını bende büyük bir heyecanla karşılamış ve destek de sundum. Ancak bu oluşumda daha aktif olarak bir rol üstlenmem ne yazık ki mümkün olamadı. Bunun sebebi hiç şüphesiz benden kaynaklanmıyor. Bu konuda ortaya çıkan çekincelerin ne anlama geldiği konusunda bir polemiğe girmek istemem. Her şeye rağmen bu oluşumda yer alan arkadaşlarımızın önemli bir çaba içinde olduklarını kabul ediyor ve dışarıdan da olsa elimde geldiğince destek vermeye çalışıyorum.


“Dünyanın Yasaklı Şarkıları” isimli albümde siz de varsınız. Bu albümün çıkış amacı nedir, kimler var ve ne zaman yayınlanacak?

Evet, İran'dan Mahza Verdat, Batı Sahra'dan Aziza Brahim, Lübnan’dan Marcel Khalife’nin yanı sıra diğer bazı ülkelerden Amal Murkus, Jah Fakoly ve Türkiye’den benimde bulunduğum “Dünyanın yasaklı şarkıları” simini taşıyan albüm fikri bir yıl önce oluştu. Bu bir yıl süresince önce albümü dünya piyasasına sürecek olan Norveç’li Müzik yapım şirketi G RAAPPA ile anlaşıldı. Bu anlaşmanın ardından yine bu şirket üzerinden Albümde yer alacak olan sanatçılar belirlenip kendileriyle gerekli sözleşmelerin imzalanması sağlandı.

3 Mart “Dünya Müzik Özgürlüğü Günü” kapsamında ele alınan bu çalışmanın mimarı Freemuse ve Amerika’da yaşayan Hint kökenli şarkıcı DEEYAH’ dır. Dünyanın farklı bölge ve ülkelerinden yasaklı olan sanatçılar arasında seçilen 14 kişi bu albümde bir araya getirildi. Albüm 3 Mart itibarıyla Avrupa başta olmak üzere Dünyanın birçok ülkesinin Müzik marketlerini yerini aldı. Bu albümle amaçlanan tek şey dünya kamuoyunu Müzik adına yaşanan yasak ve ihlaller konusunda duyarlı kılmaktır. Albümün sloganı da zaten “yasaklı dinle” şeklinde formüle edildi. Yine bu albümle birlikte sanatçıların hayat hikâyelerinin yer aldığı birde kitapçık veriliyor. Albümle birlikte verilecek olan bu kitapçıkta bu sanatçıların yaşam öykülerinin acı ama bir o kadar da dikkat çekici olduğuna vurgu yapılmış. Türkiyeli muhalif bir sanatçı olarak bu albümde bana yer verilmiş olmasının benim için bir gurur vesilesi olduğunu belirtmeliyim. Albüme, diğer sanatçılar gibi bende kendi anadilim olan “Zazaca” bir şarkımla katkıda bulundum.

Freemuse’nin bu yılki ödülüne siz ve Marcel Khalef layık görüldünüz. Ödül töreni ne zaman ve bu ödülü hangi sanatçılar neden hak ediyor?

Freemuse her yıl bir veya iki sanatçıyı yılın Özgür Müzik ödülüne layık görüyor. Bu ödül, muhalif kişiliğiyle bilinen ve hayatı sansür ve yasaklarla mücadele içinde geçen sanatçılara veriliyor. Ödüle layık görülen sanatçılarla ilgili olarak uluslar arası insan hakları kurumlarının da fikrine başvuruluyor. Geçen yıl yılın ödülüne layık görülen sanatçı Amerikalı Pete SEEGER idi. Bu ödül töreni İsveç’in başkenti Stockholm’de gerçekleşti. Ödülü ileri yaşından ötürü törene katılamayan Pete SEEGR yerine yine müzisyen olan torunu Tao Rodriguez- Seeger almıştı. Bu ödül töreninde Türkiye’den ben, İran’dan Mahza Verdat ve Zimbabay’dan Chovonoise ile birlikte birer konser verdik.

Bu yılın ödülüne benim layık görülmüş olduğumu duyduğumda ne söyleyeceğimi bilemedim. Çünkü 3o yıla yakın bir zamandır sürdürdüğüm zorlu sanat hayatımın hiçbir evresinde hiç bir ödülle tanışmadım. Ahmet Kaya’nın yaşadığı ödüllü linç gecesinden sonra da kendimi bir bütün olarak televizyon ve magazin âleminden uzaklaştırdım.30 yıla varan sanat hayatımda payıma ödül yerine hep yasaklar, hep gözaltlıları, tutuklamalar ve ölüm tehditleri düştü. Doğrusu bundan yana da şikâyetçi değilim. Halkın davasına kendini adamış bir sanatçının zaten başka türlü bir hayat sürmesi de mümkün değildir. Dolayısyla Freemuse’nin beni uluslar arası alanda yılın özgür müzik ödülüne layık görmesini son derece anlamlı buluyorum. Yine benimle birlikte Freemuse’nin bu ödülünü paylaşacak olan Lübnan kökenli Marcel Khalifa var. Oda orta doğuda Siyonizm’e karşı direnen başta Filistin halkı olmak üzere barışa ve özgürlüğe susamış yoksul Arap halkının sesi oldu hep. Bu topraklarda yaşayan insanların çığlığını müziğiyle bütün dünyaya taşıyabilen ender isimlerden biri. Dolayısıyla kendisiyle birlikte böyle bir ödülü paylaşıyor olmak son derece gurur verici.

Türkiye koşullarında yaşayan bir sanatçı olarak, yaşadığınız baskılardan da söz edermisiniz? Muhalif bir sanatçı olmanın sancılarını yaşayan biri olarak neler yaşadınız ve sizi en çok acıtan nedir?

Dediğim gibi bu ülkede en yazık ki hep yasaklarla geçti hayatım. Önceleri Sol- Komünist örgütlerle ilişkilendirilmeye çalışıldım ve bu yüzden sürekli olarak gözaltına alınıp sorgulanıyordum.1987 yılında gözaltına alındığım Ankara Dal’da işkenceyle tanıştım. Yıllarca işkence görmüş devrimciler için şarkılar söyleyen biriyken bu sefer kendimi işkenceci cellâtların arsında bulmuştum.

Daha sonraki süreçlerde verdiğim konserler ardı ardına yasaklanıyor ve albümlerimin dağıtımına valiliklerce el konuluyordu. Bu yasak ve saldırıların ardı arakası gelmedi ne yazık ki. Önceleri komünistlikle suçlanıyordum ve Komünist olmak Türkiye’de suç olmaktan çıktıktan sonra bu sefer bölücülükle suçlanmaya başlandım. Kürt olmam kendi halkımın özgürlük ve barış taleplerini dillendirmem bölücü olarak damgalanmam için yeterli bir neden olarak görüldü. Bu anlamda yaşadığım baskıların son 8 yıllık AKP iktidarı döneminde çok daha artarak devam ettiğini söyleyebilirim. Hiçbir iktidar döneminde bu kadar çok hakkımda dava açılmamış ve böylesine dışlayıcı ve faşizan bir tutumla karşılaşmamıştım. Bu iktidar döneminde yaptığım her konuşma dava konusu yapıldı ve yazdıklarımdan ötürü defalarca mahkeme koridorlarını aşındırmak zorunda kaldım. Hiç bir zaman hayatımın şimdi olduğu kadar tehlikede olduğunu hissetmedim. Bu iktidarın polisi tarafından sokak ortasında darp edilerek gözaltına alınıyorsun ve bunun hesabını mahkemelerde soramıyorsun ne yazık ki. Gözaltında gördüğüm muamele ve aşağılanma ancak bir katile yapılabilecek nitelikte. Son günlerde uyuşturucu kullanmaktan dolayı gözaltına alınan Şarkıcı Tarkan’a nasıl bir muamele gösterdiklerine tanık olduk. Özel odalarda tutuldu ve mahkemeye çıkartılırken de Kelepçe takılmadı. Beni tekme tokat dövmedikleri kaldı gözaltına alındığımda. Hastaneye ve mahkemeye çıkartılırken kollarım arkadan sıkıca kelepçelenerek götürüldüm. Serbest kaldıktan sonra günlerce kelepçenin kollarımda bıraktığı derin izlerin kaybolmasını bekledim.

Beni en çok inciten nedir diye sorarsanız evet, sanırım gördüğüm bu muamele ve saldırılar karşısında yalnız olduğumu düşünmem oldu. Kollarımda derin izler bırakan kelepçenin acısından daha çok dost olarak bildiğim birçok sanatçının benden geçmiş olsunu esirgemeleri oldu.


Demokratik açılım hakkında sizin muhalif bir sanatçı olarak düşünceleriniz nedir?

“Demokratik açılım süreci”nin başlamasını her kes gibi bende sevinçle karşılamıştım. Bu sürecin doğru bir şekilde işlemesi durumunda ülkemizin barışa kavuşacağına her kes kadar bende inandım. Çünkü bu ülkede sırf barış istediğim ve halklarımızın barış içinde özgürce yaşamalarını istediğim için mağdur edilen ve giderek ırkçı, faşist çevrelerin gözünde hedef haline getirilen biriyim. Bu sürece olan inancımı gittiğim her platformda dile getirdim ve bu yüzden bazı çevrelerce AKP’ye yakın durmakla bile suçlandım. Özellikle Dersim kırımına ilişkin Onur Öymen’nin çıkışıyla ilgili Başbakanın tavrını alkışlamıştım. Geliştirdiği tavır ve söylemleri her kes kadar beni de umutlandırdı. Ancak Başbakan sadece söylemleriyle yetindi ve aradan geçen bunca zamana rağmen bu konuda en küçük olumlu bir adım atılmadı.”Dersim belgeleri elimdedir” diyen aynı başbakan açıklamak yerine bu belgeleri rakibi olan Deniz Baykal’a sadece karşı propaganda aracı olarak kullanmaktadır.

Gelinen noktada “Demokratik açılım süreci”ne olan inancımın kalmadığını ifade etmeliyim. Ben artık bu hükümetin 30 yıldır süren bu savaşı bitirmek gibi bir derdinin olmadığını düşünüyorum. Çünkü bu hükümet Kürt açılımının Kürt siyasal iradesiyle geliştirilecek diyalog la hayat bulacağını anlamaktan uzak bir hükümettir. Önec DTP’ yi kapattırdı ve sonrasında seçilmiş belediye başkanları da dâhil bin beş yüze yakın yönetici ve Parti çalışanını kelepçeleyip tutuklattı. Taş atan Kürt çocuklarını dünyanın hiçbir ülkesinde görülmemiş 15 yıla varan cezalarla hapiste tutuyor. Bütün bu gelişmelerin barışçıl ve demokratik olduğunu söylemek mümkün olabilir mi? Hangi barış, kiminle barışacaklar merak ediyorum. AKP hükümeti Kürt sorununu çözmek adına kendi kendisiyle mi oturup konuşacak yani nasıl bir politika bu ben anlamaktan zorlanıyorum doğrusu.

Gerek Alevi açılımında olsun gerek Kürt açılımında AKP’nin izlediği politikanın inandırıcılığı yok artık. AKP Hükümeti, bu açılım sürecini ağacın gövdesine sarılmaktansa kırılgan dallarına tutunarak götürmeye çalışıyor. Alevi açılımını Arif Sağ açılımına dönüştüren AKP, Kürt açılımını da Şiwan Perwer açılımına dönüştürmenin telaşında. Bu nedenle bu gün bu açılımı Şiwan Perwer’in ismi üzerinde yürütmeye çalışıyor. Hatta Şıwan Perwer’i Türkiye’ye getirmek için yoğun bir çaba içinde olduklarını biliyorum. Şıwan eğer AKP istedi diye bu ülkeye gelirse Kürt halkının değil AKP’nin Şıwanı olur bunu da söylemiş olayım.

Siz barışa inanıyor musunuz?

Barış halklarımızın ortak düşüdür. Bu düşün gerçeğe dönüşmesinde her kesin mutlaka elini taşın altına koyması gerekir diye düşünüyorum. Hükümetin bu konuda inandırıcı olmamsı bizim de inancımızın kalmadığı anlamına gelmez. Ben şahsen bu sürecin bizler tarafında çok daha güçlü bir iradeyle sahiplenilmesi gerektiğine inanıyorum. Barışa olan inancımızı yitirmiş olmayı ülkemize ve ülkemizin insanlarına yapılacak en büyük kötülük olarak görürüm. Dolayısıyla barışa olan inancımı hiçbir zaman yitirmedim. Onurlu bir barışın bu topraklarda hayat bulması için hep mücadele ettim. Barışı savunmak ve hayatın bütün alanlarında barışı dillendirmeyi sanatçı duruşumun vazgeçilmezi olarak görüyorum.

Başbakan Erdoğan ile ünlü kahvaltı hakkında ne düşünüyorsunuz? Hakan Peker’in konuşmaları epeyce gündeme geldi… Tüm bunlar hakkında ne düşünüyorsunuz?

Evet, öncelikle bu kahvaltıya çağrılmadığım için eleştiriyor değilim.4. Alevi çalıştayına davet edilen ilk sanatçılardan biriyim. Katılıp AKP ile uyumlu söylemlerde bulunsaydım eminim Arif Sağ’ı değil beni bu sürecin aktörü haline getireceklerdi. Ancak ben bu çalıştayın 20 milyon Alevinin sorunlarına çözüm sağlamaktan uzak olduğunu düşünerek katılmadım. Bu gün çok daha iyi görüyorum ki Hükümet bu konularda toplumda ismi, cismi olan aktörler peşinde. Bu isimli ve cisimli aktörler üzerinde sözde açılımlarına meşruluk kazandırmaya çalışıyor. Ben AKP politikalarının aktörü olmak yerine halkımın sözcüsü olmayı ve halkımın değerlerini doğru bir şekilde temsil etmeyi önemsiyorum. Dolayısyla Kürt açılımıyla ilgili Başbakanın sanatçılarla kahvaltı etmesini bu bağlamda değerlendiriyorum.

Başbakan eğer toplumda bu ülkenin sanatçılarını da kapsayan geniş bir mutabakat oluşturmak istiyorsa bunu doğru bir şekilde yapmalı. Sanatçılar arasında ayırım yapmadan ve dahası barışmak istediği Kürt halkının sanatçılarını dikkate alarak bunu yapmalı. Ama dikkatinizi çekmiştir belki, Kürt sanat kurumu olan MKM’den tek bir sanatçı bile davet edilmedi. Dahası bu toplantı öncesinde MKM bünyesinde çalışmalarını yürüten iki sanatçı arkadaşımız İbrahim Rojhilat ve Rojda çok keyfi bir şekilde gözaltına alınıp bırakıldılar.

Bu kahvaltıda baş tacı edilenlerin Kürt ve Alevi açılımıyla ne kadar ilgili ve alakalı olduklarını hepimiz biliyoruz. Yaşanan bunca acıya rağmen saplandıkları magazin batağından başlarını kaldırıp tek kelime edemeyenlerin “Sanatçı” diye başbakan tarafından ağırlanmaları tam bir utanç vesilesi. Diyarbakırlılara “dağlılar” diyerek hakaret eden magazin budalası Demet Akalını sanatçı diye bu kahvaltıya çağırmak bile Kürtlere hakarettir. Ben bu kahvaltıya katılan bazı arkadaşlarımızın bunu bile dikkate alarak protesto etmelerini beklerdim. Ama ne yazık ki onlar Davet edilmiş olmanın rehavetiyle en küçük bir tepki vermeyi bile akıllarından geçirmediler.

Bu hükümetin samimi olmasını istemek ve bunu beklemek bizim hakkımız. Bu kahvaltıya katılan Arif Sağ’da dâhil sanatçıların bu gerçekleri dile getirmelerini beklerdim. Bana kalırsa hiç kimsenin yapamadığını şarkıcı Hakan Peker yaptı. “Belediye başkanlarını tutukluyorsunuz sonradan demokratik açılımdan nasıl söz edersiniz” şeklinde ortaya çıkan tavır alkışlanmaya değerdir.

27 Şubat 2010 Cumartesi

SİZE SOFRALAR BİZE İSE HEP YASAKLAR


SİZE SOFRALAR BİZE İSE HEP YASAKLAR

FERHAT TUNÇ


3 Mart, “Müzik Özgürlüğü Günü” olarak dünyanın birçok ülkesinde çeşitli konser ve etkinliklerle kutlanıyor. Bu etkinliklerde dünyanın dikta rejimlerinde yaşayan ve muhalif kimliklerinden ötürü baskı ve sansüre uğrayan sanatçılar konuk edilerek, yaşadıkları baskıların dünya medyasında gündeme gelmesi ve bunun küresel bir sorun olarak algılanması sağlanıyor. Bu yıl için de benzer çalışmalara devam ediliyor. 3 Mart 2010 tarihinde Mombai, Kahire, Kabil, Amman, Lahey, Paris ve New York’ta Müzik Özgürlüğü Günü etkinlikleri gerçekleştirilecek.

Bu yıl ayrıca “Dünyanın Yasaklı Şarkıları” isimli yeni bir albüm çıkıyor. İran’dan Mahza Verdat, Batı Sahra’dan Aziza Brahim, Marcel Khalife, Amal Murkus, Jah Fakoly ve Türkiye’den benim bulunduğum albüm, 3 Mart günü itibariyle dünya müzik marketlerinde yerini alacak. Sanatçıların, kendi ana dillerinde söyledikleri şarkılarla oluşturdukları albümün bu alanda bir ilk olması ise son derece önemli.

Freemuse, (Dünya özgür Müzik Forumu) “Müzik Özgürlüğü Günü” kapsamında her yıl sansür ve baskılara karşı verdikleri mücadeleden dolayı bir veya iki sanatçıya ödül vermektedir. Geçen günlerde Freemuse başkanı Sayın Ole Raitov’dan gelen bir telefonla 2010 yılının ödülüne, benimle birlikte Arap halkının direnişini ve özgürlük talebini müziğiyle dünyaya taşıyan ve tanıtan sevgili Marcel Khalif’in layık görüldüğünü öğrendim. 25 Mart perşembe günü Londra’da dünya basınının da takip edeceği törende sevgili Marcel Khalif’le birlikte bu tarihi ödülü, etnik, kültürel ve siyasi nedenlerden ötürü takip edilen, baskı ve sansüre uğrayan, hakkında davalar açılan ve tutuklanan sanatçı ve müzisyenler adına almış olacağız.

Dünyanın bu yönüyle bildiği ve tanımaya çalıştığı bir sanatçı olarak kendi ülkemde nasıl bir dışlanmışlık, bir faşizanlıkla karşı karşıya bulunduğumu ifade etmek durumundayım. 30 yıla varacak olan sanat hayatımın neredeyse bütünü, bu ülkede baskı ve yasaklarla mücadele içinde geçti. Bu yasakların özellikle son 7 yıllık AKP Hükümeti döneminde katlanarak devam ettiğini söylemem gerekiyor. Son bir yıldır “demokratik açılım” sözcükleriyle yatıp kalkıyoruz. Demokrasi, özgürlük ve barış mücadelesinde yer alan bir sanatçı olarak, bu ülkede herkesten çok gerçek anlamda bir demokratik açılımın savunucusu oldum ve olmaya devam edeceğim; fakat bizim beklediğimiz ve özlediğimiz anlamda bir açılımın aksine bu hükümetin ortaya koyduğu yaklaşımı ise son derece dışlayıcı ve bir o kadar da tehlikeli buluyorum.

Kürt coğrafyasında görülmedik bir baskı ve terör rejimi yeniden canlandırılmaya çalışılıyor. Kürt halkının seçilmiş belediye başkanları ve siyasi temsilcileri ardı ardına kelepçelenerek tutuklanıyor ve Kürt çocukları panzerlere taş attıkları iddiasıyla onlarca yıl hapisle yargılanmak üzere tutuklanıp cezaevlerine tıkılıyorlar. Öte yandan Kürtçe şarkı söyleyen sanatçılara yönelikte yeni bir saldırı furyasıyla karşı karşıya bulunuyoruz. KCK operasyonu kapsamında sırf şarkı söylediği için tutuklanan Diyarbakırlı Şeyda Perinçek hala cezaevinde bulunuyor. Yine son bir ay içinde önce Kürt sanatçı İbrahim Rojhılat ve ardından Rojda, söyledikleri Kürtçe şarkılar yüzünden gözaltına alındılar. Benim hakkımda devam eden davalara bir yenisi daha ekleniyor. 2009 Munzur Kültür ve Doğa Festivali kapsamında verdiğim konserde yaptığım konuşmada: “Rütbeli katillerin cehenneme dönüştürdüğü bir coğrafyada yaşamak istemiyoruz” dediğim için yargılanacağım.


Bütün bu gerçeklerin vücut bulduğu toplumsal, siyasal arenada samimi, onurlu bir barışın hayat bulması adına çabalarımızın yoğunlaştığı bir süreçten geçiyoruz. Öte yandan hükümetin “yandaşçı zihniyet” yaklaşımının sanat camiasını da etkilediğine tanık oluyoruz. 20 Şubat günü Sayın Başbakan, sözde açılım görüşmelerine yeni bir halka daha ekledi ve Dolmabahçe'de çok sevdiği, kendi partisine yakın bulduğu veya yakın olmaya müsait gördüğü şarkıcı, türkücü ve bazı sanatçılarla kahvaltıda bir araya geldi. Öncelikle bu kahvaltıya davet edilmediğimi, edilseydim bile katılmayarak, Alevi Çalıştayı sürecinde doğru olduğuna inandığım benzer bir duruşun tarafı olacaktım, bunu belirtmeliyim. Kahvaltıya teşrif edenlerin birçoğunu uzun yıllardır tanıyorum. Bu arkadaşlarımdan birkaçının, bu hükümetin “Demokratik açılım” veya “Kürt açılımı” adı altında başlattığı sürecin giderek inandırıcılığını yitirdiğini bildiklerinden kuşkum yok. Ancak bu çağrıya uyarak ve katılarak inandırıcılığı olmayan bir sürecin birer unsuru haline geldiklerini de vurgulamakta yarar görüyorum.

Türkiye’de “Kürt açılımı” adı altında nasıl bir kıyım ve faşizanlıkla karşı karşıya bulunduğumuzu görmemek veya görmezden gelmek mümkün değildir. Bu kıyımın, kahvaltıya katılanlardan biri olan şarkıcı Hakan Peker tarafından dile getirilmesini son derece ilginç buldum ve kendisini kutlamak lazım. Ancak Hakan Peker’in bu tavrı kahvaltıda bulunan Kürt ve Alevi kökenli sanatçılar açısından bir utanç vesilesi olarak görülebilir. Bu çok duyarlı! sanatçı arkadaşlarımın bu gerçekleri herkesten çok daha iyi bildikleri ve yaşananları gördükleri halde sessiz ve tepkisiz kalmalarına şaşırmıyorum doğrusu. Özellikle Arif Sağ’ın Alevi açılımıyla ilgili yapılan çalıştayın bir aktörü haline gelmesi ve giderek hükümetin yanlı, yanlış politikalarının danışmanlığına soyunmasının düşündürücü olduğunu söylemekte bir sakınca görmüyorum.

Baskıcı rejimlerde halkın sanatçısı olmak, her şeyden önce ödünsüz olmayı gerektirir. Kendi çıkarsal ilişkilerini korumaya dönük bir yaklaşımın tarafı olanların, rejime göbekten bağlı hale gelenlerin ve bundan medet umanların halkın sanatçısı olamayacaklarını tarih göstermiştir. Ülkemiz tarihi bu anlamda ortaya çıkmış değerlerin de tarihidir. Pir Sultanların, Nazım Hikmetlerin, Yılmaz Güneylerin ve son olarak sevgili Ahmet Kaya’nın ödünsüz, devrimci tavrı buna örnektir. Hayatlarında en küçük bedelleri dahi göze almaktan kaçınan ve sanatlarını sistemin baskıcı ve yozlaştırıcı etkilerinden kurtaramayanların bu değerlerin farkında olmasını bekleyemeyiz.

Aynı şekilde bu ülkede kimliklerinden ve siyasal duruşlarından ötürü taviz vermeyen sanatçıların hayatında ise değişen bir şeyin olmadığı da ortadadır. Onlar bu kahvaltı sofralarına davet edilmedikleri gibi! teslim alınmak adına haklarında açılan davalar ve yasaklarla mücadele etmeyi de sürdüreceklerdir. Tarihin ve halkımızın gerçek bir sanatçıdan beklediği de budur.

ferhat@ferhattunc.net

30 Kasım 2009 Pazartesi

Biamag :: Kendi Celladına Biat Eden Bir Halk Olmayacağız! - Bianet


Biamag :: Kendi Celladına Biat Eden Bir Halk Olmayacağız! - BianetBaşbakanın son günlerde verdiği mesajlarda Seyit Rıza'nın son nefesini verirken söylediği sözleri hatırlatması tarihi bir öneme sahiptir. Türkiye'nin geleceği açısından önemli olan yaklaşımların siyasete kurban edilmeyerek gereğinin yapılması ise tek arzumdur. Aksi takdirde önemli olan bu söylemlerin değeri olmayacaktır.

7 Kasım 2009 Cumartesi

Fişlenen internet siteleri, andıcı yargıya taşıyor -  ZAMAN GAZETESİ [İnternetin İlk Türk Gazetesi]


Ünlü ses sanatçısı Ferhat Tunç, sitesinin fişlenmesine tepki gösterdi. Tunç, "Demokrasiyle yönetilen ülkelerde iktidarın sahibi hükümettir. Bu işi önümüzdeki günlerde yargıya taşıyacağım." dedi. Birçok site sahibi de Tunç'la aynı görüşü paylaşıyor. Sanatçı ve site sahiplerinin görüşleri şöyle:

22 Ekim 2009 Perşembe

Reactions vary as celebrities weigh in on political issues


Reactions vary as celebrities weigh in on political issuesFerhat Tunç, a singer known for his activism, stated that it is important for artists to assume a role in such historical processes. “For artists have always had the power to leave an important mark on the consciousness and the emotional world of society. We have seen in the past such sensitive statements have had important effects. I think it is important that artists are taking such a conscientious stance on such an important issue, even if this might come at a cost,” Tunç said.